Η ηρεμία την οποία προσδοκούμε εκάστοτε μέσα από περιτεχνίες και άλλες συμβουλές φίλων μας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το συναίσθημα που βιώνει κανείς όταν γίνεται ένα με την φύση. Ο ήχος των κυμάτων που σκάει στα βότσαλα, ζεστός ήλιος, λίγο αεράκι να βουίζει στα αυτιά και το θρόισμα των φύλλων ενός γέρικου δέντρου σε ταξιδεύουν σε μονοπάτια ηρεμίας, γαλήνης και ξεγνοιασιάς.
Τόσο απλό να το προσδοκήσεις, τόσο δύσκολο να το επιδιώξεις.
Πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε "Τι να κάνω για να χαλαρώσω; Δεν αντέχω να ζω άλλο γεμάτος άγχος και στρες!". Ταυτόχρονα όμως, ο καθένας από εμάς έχει φτιάξει μια πραγματικότητα που ενώ θέλει να την αλλάξει, έχει μάθει να ζει μέσα σε αυτή και είναι πολύ δύσκολο να την πολεμήσει Με άλλα λόγια, έχει βολευτεί, νιώθει ασφάλεια μέσα στην ταλαιπωρία της καθημερινότητας του. Θέλει να αλλάξει η ζωή του, αλλά αυτός να παραμείνει ίδιος. Θέλει να ηρεμήσει, αλλά οι ρυθμοί στη ζωή του να παραμείνουν στρεσογόνοι.
Θα αναρωτιόταν κανείς, "Και τι να κάνω δηλαδή; Να τα αφήσω όλα στο έλεος του Θεού;" Να άλλη μια παγίδα που πέφτει το ανθρώπινο μυαλό. Φαντάζεται πως οι ουσιώδεις αλλαγές ταυτίζονται με τις μεγάλες αλλαγές. Οι μικρές αλλαγές είναι περιττές κ.ο.κ. Όλα αυτά είναι μια πλάνη, μια αντίσταση στην αλλαγή που την έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την αντίσταση του μυαλού μας, μέχρι να συνηθίσει το νέο, την αλλαγή ως κάτι οικείο.
Μέσα από αυτή τη λογική δυσκολευόμαστε όλοι να υιοθετήσουμε καλές πρακτικές για να απολαμβάνουμε τη ζωή ένα βήμα παραπάνω. Αρχικά, για να φτάσουμε στο επίπεδο να λαμβάνουμε δράσεις, χρειάζεται να εντοπίσουμε και να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που μας εμποδίζει, ποια είναι αυτή η φωνή που λέει "’ΟΧΙ" πριν καλά καλά ακούσει την πρόταση. Δεν είναι τυχαίο που βρίσκουμε χρόνο ακόμη και για τα πιο ανούσια πράγματα, όπως το να βλέπουμε επαναλήψεις στη τηλεόραση, αλλά δεν υπάρχει κατάλληλος χρόνος για να περπατήσουμε στη φύση, να κάνουμε ασκήσεις χαλάρωσης και να αδειάζουμε το μυαλό μας από τις σκέψεις.
Πράγματι δεν υπάρχει τίποτα δυσκολότερο από το να αδειάσει κανείς το μυαλό του από τις σκέψεις. Τα βάζεις όλα σε ένα κουτί και το κλείνεις. Το κρύβεις καλά για να μη ξεπηδήσει ξαφνικά και σου θυμίσει το χάος των σκέψεων σου. Αράζεις σε μια γωνιά, κλείνεις τα μάτια και σε ονειρεύεσαι παιδί να κυνηγάς πεταλούδες σε ένα λιβάδι. Να τρέχεις τόσο ανέμελα κι αυτό να είναι ότι σπουδαιότερο έχεις κάνει. Να πέφτεις στο πράσινο και να βυθίζεσαι στη δροσιά του. Τα γέλια σου αντηχούν στα αυτιά σου και γαργαλάνε το μυαλό σου σταγόνες ευτυχίας. Κάπως έτσι μοιάζει η φυσική χαλάρωση!
